De geschiedenis van daltononderwijs

Het daltononderwijs is gebaseerd op het gedachtegoed van Helen Parkhurst (1886-1973) en bestaat al sinds het begin van de twintigste eeuw (Nederlandse Dalton Vereniging, 2025). Parkhurst zoekt in haar onderwijs aan de Children's University School in New York en de Public High School in Dalton (van dat plaatsje in de Verenigde Staten komt dus de term 'daltononderwijs') de balans tussen de maatschappelijke eisen die aan het onderwijs worden gesteld en de persoonlijke doelen van leerlingen. 



Parkhurst voerde een individuele benadering in, waarbij de leerlingen werken aan taken, zelf keuzes maken en samenwerken met elkaar en met de onderwijzer. Samengevat gaat het haar om het kind een stem te geven in zijn eigen ontwikkeling (Berends, 2011). In de jaren daarna ontwikkelde zij deze manier van onderwijs verder. Ze schreef boeken, krantenartikelen en bracht ingesproken grammofoonplaten uit. Vanuit verschillende landen ontstond daardoor belangstelling in haar gedachtegoed, wat ertoe leidde dat er wereldwijd verschillende daltonscholen werden opgericht. Parkhurst heeft nooit voorgeschreven hoe onderwijs precies ingericht moet worden. Op daltonscholen denken leraren zelf en gezamenlijk na over het beste onderwijs voor hun leerlingen, in hun tijd en hun omstandigheden. Als leidraad gebruiken daltonscholen in Nederland de vijf kernwaarden die de Nederlandse Dalton Vereniging (NDV)  heeft ontwikkeld, afgeleid uit de ideeën van Parkhurst. 

Lees meer over Helen Parkhurst >>>